Het woord pensioen wordt vaak uitgesproken in combinatie met het woord verzekering of in één woord: pensioenverzekering. Verzekeren, weten we, kost geld en moet je alleen doen als je niet zelf het risico kunt dragen. Als je bulkt van de centen heb je dus niet of nauwelijks verzekeringen nodig. Je eigen vermogen is dan als het ware een verzekering die voor alle eventualiteiten dekking biedt. Maar wat verzeker je nu eigenlijk met een pensioenverzekering? En is dat wel zo nodig?
Pensioen gaat over verschillende scenario's in iemands leven. We associëren het vrijwel altijd met stoppen met werken en ouderdom. Wat minder mensen weten, is dat ook de scenario's overlijden en arbeidsongeschiktheid bij pensioen horen.
Overlijden
We starten doorgaans met pensioensparen als we beginnen met werken. De meesten van ons werken in loondienst. Ook veel ondernemers hebben, voor ze hun bedrijf oprichtten, eerst een betaalde baan gehad. Via onze werkgever nemen we deel in een pensioenregeling en storten elk jaar een beetje in ons pensioenpotje. Na veertig jaar is dat genoeg voor een mooie oudedagsvoorziening. Maar wat als je die veertig jaar niet haalt? Omdat je ziek wordt of, erger nog, overlijdt? Dan stopt je pensioenopbouw, maar start de uitkering aan de nabestaanden al nog voordat het potje voldoende gevuld is. Hier is sprake van een risico dat we niet zelf kunnen dragen. Een verzekering biedt uitkomst.
Het leven biedt slechts één zekerheid, en dat is dat het op een dag ooit afgelopen zal zijn. Alleen niemand weet wanneer die dag voor hem of haar zal aanbreken. Op een dergelijke onzekerheid kun je dus niet plannen. Hier ligt nog een risico dat afgedekt moet worden. Het risico dat je pensioenpotje leeg is terwijl je zelf nog een paar jaar te gaan hebt heet, paradoxaal genoeg, het risico van lang leven.
Weggegooid geld
Nu is er iets geks aan de hand met dit soort verzekeringen, levensverzekeringen genaamd. We onderkennen allemaal wel het nut ervan, maar toch laten we ze en masse links liggen. Dat we ze überhaupt hebben komt omdat ze vaak aan een ander product zijn gekoppeld of omdat het via de werkgever verplicht is geregeld. Los kopen we ze maar amper. Op de één of andere manier vinden we het zonde van ons geld. We hebben allemaal wel een oom of een buurman die na een leven lang hard werken en pensioenpremie afdragen er zelf maar een paar jaartjes van heeft kunnen genieten. Dat vervult ons met een gevoel van spijt. Weggegooid geld.
Alleen vraag ik me af, waarom hebben we dit gevoel niet als het gaat om een autoverzekering? Er is toch niemand die na tien jaar zijn premie komt terugeisen omdat hij in al die jaren niet één keer tegen een boom is gereden? En waarom verzekeren we wel onze iPhone en niet het nabestaandenrisico? Terwijl de premies voor beide verzekeringen ongeveer even hoog zijn?
Het is wat cru gezegd dat we ons leven wat meer zouden moeten objectiveren. Zeg maar: ook als ding zien. Emotioneel klopt dat ook niet, maar verzekeringstechnisch is het misschien zo gek nog niet: je iPhone of je leven?
Disclaimer - Op verzoek van Morningstar schrijft Greetje Remmerde van pensioendoehetzelf.nl over personal finance met de nadruk op pensioen. Haar columns helpen mensen om betere beslissingen voor hun pensioen te nemen. Meningen en visies in deze artikelen zijn die van de externe partij en niet van Morningstar. Morningstar is op geen enkele wijze verantwoordelijk voor de inhoud. De informatie in dit artikel is niet bedoeld als professioneel beleggingsadvies of als aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen.
